سلام به همه ی همراهان عزیز. اگر از مطلب قبل یادتون باشه، گفتیم که پیچیده ترین و مهم ترین بخش عملکرد Link State ها مربوط می شد به جریان Link State Information ها در ساختار. و گفتیم برای این که این جریان درست انجام بشه از فیلدهایی داخل فرمت Link State Information (اگر براتون سواله که چرا من از لفظ Link State Information استفاده می کنم، در قسمت قبل این موضوع رو توضیح دادم 🙂 ) استفاده می شد که یکی از اون ها Sequence Number بود. طراحی عملکرد این فیلد تاثیر زیادی بر نحوه ی فلودینگ Link State Information ها میذاشت. به همین دلیل مدل های مختلفی برای نحوه ی عملکرد این فیلد معرفی شد که عبارت بودند از : Linear , Circular و Lollipop. قصد داریم تا در این مطلب، با هم این مدل ها رو بررسی کنیم.
***
- در نظر گرفتن فضای خطی برای Sequence Number:
در این مدل تصمیم بر آن شد که مقدار فیلد Sequence Number در یک بازه ی خطی متناهی از اعداد مثبت قرار داشته باشد. بنابراین اینطور در نظر گرفته شد که اگر Sequence Number، یک فیلد N بیتی باشد مثلا 32 بیتی، حداکثر مقداری که می تواند در آن قرار گیرد: 4,293,967,296=232 خواهد بود. پس بازه ی خطی از 0 شروع شده و تا 4,293,967,296 ادامه می یابد و شمارش Sequence Number هم از صفر شروع شده تا به حداکثر این بازه برسد.
در این روش اگر چند Link State Information یکسان با Sequence Number های مختلف دریافت می گردید، Link State Information با Sequence Number بزرگتر جدیدتر در نظر گرفته می شد. اما این مدل دو مشکل بزرگ داشت: اول این که در این مدل، بازه به صورت متناهی در نظر گرفته شده بود و زمان طراحی این مدل فرض بر این بود که مقدار حداکثر بازه، آنقدر بزرگ است که روتر به این مقدار حداکثر نمی رسد. اما این موضوع در نظر گرفته نشد که روتر یک دستگاه است و ممکن است دچار تداخل در عملکرد شده و همین امر باعث شود که مقدار Sequence Number به حداکثر مقدار تعیین شده برای آن برسد. در این صورت اتفاقی که رخ می داد آن بود که کل فرآیند از کار می افتاد و آنقدر منتظر می ماند تا Age آنLink State Information در تمام دیتابیس ها منقضی شده و حذف شود و حال فرآیند می توانست نمونه ی جدیدی از آنLink State Information با مقدار حداقل برای Sequence Number را تولید و ارسال نماید. ادامه خواندن “سفر به اعماق پروتکل های مسیریابی: Link State ها (۲)”
