Segment Routing : بررسی مفاهیم پایه و عملکرد

در این پست سعی شد تا دلایل و مشکلاتی که سبب پر رنگ شدن ایده ی Source Routing و تولد راهکاری با نام Segment Routing گشتند، بررسی شوند. Segment Routing تکنولوژی نه چندان جدید برای انجام Source Routing می باشد. در این روش، مبدا مسیری را انتخاب کرده و آن را در قالب لیستی از سگمنت ها در هدر پکت قرار می دهد. segment ها مشخص کننده ی رفتار و عملی هستند که باید در قبال پکت صورت گیرد. با استفاده از سگمنت روتینگ در شبکه ها، دیگر نیازی نیست که منطق ارسال پکت ها حتما بر اساس یک application خاص یا بر اساس یک جریان خاص باشد، بلکه forward پکت ها تنها بر اساس همان دستورالعملی که توسط سگمنت ها مشخص شده اند، صورت می گیرد.

تفاوت سگمنت روتینگ با MPLS و MPLS-TE در آن است که، Segment Routing از هیچ پروتکل اضافه تری چون LDP و RSVP برای سیگنالینگ و forward اطلاعات خود در طول یک دامنه ی SR استفاده نمی کند بلکه در مقابل، این اعمال را تنها با بهره گرفتن از قابلیت های توسعه یافته ی پروتکل هایی چون OSPF و IS-IS انجام می دهد. هم چنین در هنگام اجرا در یک ساختار MPLS یا IPv6، می تواند مستقیما از data plane آن ها بهره گیرد. اگر ساختار MPLS باشد، SR مستقیما از MPLS Data Plane بدون هیچ تغییری در آن، استفاده می کند. مزیت دیگر SR نسبت به MPLS در استفاده ی کارآمدتر از bandwidth و همینطور کاهش latency است.

Segment Routing: مفاهیم پایه

یک دامنه ی SR مجموعه ای از روترها است که اصطلاحا همه ی آن ها SR-Capable می باشند به این معنا که قابلیت تشخیص و کار با سگمنت ها را دارند. مشابه LSP در MPLS، مسیری در دامنه ی SR که به منظور ارتباط نقاط مختلف از آن استفاده می شود، SR-PATH نام دارد. SR-PATH الزاما کوتاهترین مسیر محاسبه شده توسط IGP نیست. به بیان بهتر SR-PATH می تواند کوتاهترین مسیر محاسبه شده توسط IGP و یا مسیری که بر حسب پارامترهای TE تعیین شده است، باشد. در واقع این سگمنت ها هستند که هر کدام بخشی از مسیر را مشخص می کنند که ترکیب آن ها با هم، نشان دهنده ی کل مسیر از یک مبدا تا یک مقصد مشخص می باشد. ادامه خواندن “Segment Routing : بررسی مفاهیم پایه و عملکرد”