سلام به همراهان عزیز. بعد از شناختی که از سرزمین های هدفمون به دست آواردیم قصد داریم سفرمون رو شروع کنیم و پا به این سرزمین ها بذاریم. همونطور که در آخر قسمت قبل هم بیان کردم میخوایم به سراغ عضوی از سرزمین Distance Vector بریم که در حقیقت عضو این سرزمین بوده و هست ولی خیلیا اون رو دو رگه خطاب می کنن. شاید حدس زده باشید، بله منظورم پروتکل Cisco EIGRP هست 🙂 اما قبل از این که به سراغ این پروتکل بریم باید این رو عنوان کنم که از اینجا به بعد منبع ما برای بررسی پروتکل ها RFC هست. نه با زبان سخت و ثقیل RFC ها بلکه با زبان خودمون. اون چه که از این بعد قراره با هم بررسی کنیم پروتکلی که روی دستگاه یک وندور پیاده سازی شده نیست، بلکه هدف ما بررسی ذات حقیقی پروتکل های مسیریابی و آشنایی با نحوه ی عملکرد اصلی اون هاست. شاید خیلیا این کار و بیهوده و فقط مفید برای توسعه دهندگان پروتکل ها خطاب کنن اما خیلی وقتا مشکلات در پیاده سازی یک پروتکل مسیریابی از عدم درک درست عملکرد اون پروتکل نشات میگیره. بنابراین باز هم این رو تکرار میکنم که همیشه مشکلات سخت و پیچیده از جایی نشات می گیرن که ما ساده ترین مفاهیم رو فراموش کردیم 🙂 اما بیان بالاخره دل و به دریا بزنیم و وارد سرزمین Distance Vector بشیم.
معرفی پروتکل EIGRP:
ممکنه از خودتون بپرسید که چرا من شایسته ترین عضو سرزمین Distance Vector یعنی RIP رو برای شروع سفرم انتخاب نکردم. در جوابش باید بگم که هدفم بیشتر بررسی پروتکل هایی هست که در آینده ی نه چندان دور شاید تنها پروتکل های مسیریابی از نسلی باشن که من و شما می شناسیم (حتی ممکنه در آینده همین EIGRP هم دیگه جوابگو نباشه) اما اگر دوست داشتید که راجع به RIP هم صحبت کنیم و اون رو هم بیشتر بشناسیم خوشحال میشم حتما نظرتون رو در قسمت نظرات عنوان کنید 🙂
اما شاید باز از خودتون بپرسید که در اول این متن من بیان کردم که هدف ما بررسی پروتکل هایی فارغ از وندور هست ولی EIGRP که یک پروتکل برای شرکت سیسکو محسوب میشه و بنابراین نباید اینجا مطرح بشه. افرادی که کمی پیگیر جریان پروتکل ها هستن خوب می دونن که نهایتا در ماه مه سال 2016، RFC 7868 تحت عنوان ” Cisco’s Enhanced Interior Gateway Routing Protocol (EIGRP)” منتشر شد. به عقیده ی خیلیا این RFC معرفی کننده ی EIGRP اصیلی که روی دستگاه های شرکت سیسکو پیاده سازی شده نیست. اما قصد ما اینه که با رفتار این پروتکل متناسب با RFC آشنا بشیم اما اون بخشی از عملکرد این پروتکل که در RFC لحاظ نشده هم سعی می کنیم نهایتا با هم بررسی کنیم.
***
برای معرفی EIGRP باید به زمانی برگشت که توسعه دهندگان پروتکل IGRP که یک پروتکل اختصاصی شرکت سیسکو بود تصمیم بر توسعه ی این پروتکل گرفته و در صدد تبدیل آن به یک پروتکل Classless برآمدند. اما همزمان با تلاش برای بهبود قابلیت های عملکردی پروتکل IGRP، بر آن شدند تا از الگوریتم های آکادمیکی که در رابطه با بهبود زمان همگرایی بودند نیز در راستای این توسعه کمک گیرند. در نتیجه آن ها نه تنها به هدف خود یعنی ارتقای IGRP دست پیدا کردند بلکه سبب ایجاد پروتکل مسیریابی جدیدی شدند که با وجود برخی شباهت ها در رفتار به IGRP، یک پروتکل کاملا مجزا محسوب می شود.
اگر از قسمت اول این سری به خاطر داشته باشید، بیان شد که Distance Vector ها از الگوریتم مشهور Bellman-Ford برای پیدا کردن کوتاهترین مسیر استفاده می کنند، اما برخلاف آنها، EIGRP از یک سیستم محاسباتی جدید با نام Defusing Computation بهره می گیرد.
از سوی دیگر همانطور که در قسمت اول هم بیان گردید Distance Vector ها آپدیت های خود را به صورت دوره ای بعد از گذشت یک مدت زمان مشخص ارسال می کنند و نوع گزارش مسیرها نیز به صورت برداری از direction/distance می باشد. EIGRP هم از فرمول Direction/Distance برای گزارش مسیرها استفاده میکند اما آپدیت هایش دیگر به صورت دوره ای نیست بلکه دارای سه ویژگی است:
1- غیر دوره ای (یا همان non-periodic)
2- جزیی ( یا همان Partial)
3- محدود (یا همان Bounded)
ادامه خواندن “سفر به اعماق پروتکل های مسیریابی: EIGRP بخش اول”
