یه فلسفه‌ای هست تو دنیا که میگه اتفاقایی که برای ما میوفته بخشیش دست ما نیست و در گروی اثر عملی هست که سایر عناصر عالم بر زندگی ما دارن که بهش میگن تقدیر یا سرنوشت. حالا همین موضوع در دنیای شبکه هم صدق میکنه. اولین‌بار این اصطلاح رو در دنیای شبکه، آقای کلارک (David D. Clark) در سندی تحت عنوان “فلسفه‌ی طراحی پروتکل‌های اینترنتی DARPA” در سال 1988 معرفی کرد. به زبون ساده، fate sharing میگه:
“اگر ما مجموعه‌ای از عناصر متصل به هم رو داشته باشیم که عملکرد هر کدومشون در گرو عملکرد صحیح سایر عناصر باشه، در این صورت اگر یک عنصر بنا به هر دلیلی fail بشه، سایر عناصر هم به صورت خودکار fail خواهند شد.”
یه مثال تو دنیای واقعی برای درک بهتر این موضوع: سوار پرایدتون (مثلاً) هستین و دارین برمیگردین خونه که یهو متوجه میشین ماشین داره به سختی حرکت میکنه. سریع میزنین کنار و پیاده میشین و می‌بنین که بله یکی از چرخای عقبتون پنچر شده. موتور ماشین سالمه، سه تا چرخ دیگش سالمه امّا چون یه چرخش دچار مشکل شده عملکرد ماشینتون هم دچار مشکل شده و ماشین نمیتونه به حرکت خودش ادامه بده.
امّا ببینیم تو دنیای شبکه کجاها ممکنه fate sharing رخ بده. یکی از مصداقای اصلی بروز fate sharing در هنگام مجازی‌سازی (virtualization) هست. یعنی زمانی که ما یک یا چندتا توپولوژی مجازی رو بر روی یک بستر فیزیکی پیاده‌سازی می‌کنیم. در این صورت هر مشکلی برای اون بستر فیزیکی رخ بده، قطعاً توپولوژی‌های مجازی که بر روی اون پیاده‌سازی شدن هم دچار مشکل میشن. ادامه خواندن “وقتی سرنوشت‌ها به هم گره می‌خورند: کوتاه درباره‌ی اصطلاح Fate sharing”
