مینا رضائی ، نویسنده در شبکه ها!

سلام به همه ی مهندسين گرامی. در اين قسمت سعی داريم تا با هم بررسی کنيم که پروتکل های مسیریابی Distance Vector برای حل مشکلاتی که در پايان قسمت قبل مطرح کرديم، چه راهکارهايی رو به کار می برند.

***

اگر از قسمت قبل به یاد داشته باشید، بیان شد که Distance Vector ها بر طبق قانون خود بايد کل Routing Table را بعد از گذشت يک بازه ی زمانی مشخص ارسال می کردند. اما تصور کنيد روتر X همسايه ای با نام Y دارد و از آن مسيرها به مقاصد A و B را فرا گرفته و در Routing Table خود ثبت نموده است. بازه ی زمانی مشخص مي گذرد و X بايد تمام مسيرهای موجود در Routing Table خود را با يک پيام آپديت برای همسايه ی خود یعنی Y ارسال نماید، در اين صورت روتر X بايد مسيرها به مقاصد A و B اي را که از Y فرا گرفته، دوباره به آن تبليغ کند.

اينجا دو مساله مطرح مي شود: اول اين که روتر X با اين کار بيهوده به نوعی سبب هدر رفت منابع می شود (پهنای باند براي ارسال جداول روتی با حجم بالا که اکثر مسيرها از طريق همان همسايه فراگرفته شده باشد)

دوم اين که فرض کنيد مقصد A، از دسترس خارج شود. روتر Y از اين موضوع باخبر می شود و قصد دارد تا با يک پيام آپديت اين موضوع رو به همسايه اش اطلاع دهد، اما قبل از اين که بتواند اين کار را انجام دهد ناگهان آپديتی از روتر X دريافت مي کند مبنی بر اين که روتر X به مقصد A که يک گام با آن فاصله دارد، دسترسی دارد. اگر به خاطر داشته باشید بیان شد که Distance Vector ها حکم تابلویی سر دو راهي را دارند که فقط فاصله و جهت تا یک مقصد را اطلاع می دهند، اما اين که آيا اين اطلاعات واقعا درست است يا نه، هيچ تضمينی نيست. بنابراين روتر Y، حرف X را قبول کرده و دوباره مسير به مقصد A را با افزايش يک گام به hop-count آن، به جدول روت خود اضافه می کند. به اين ترتيب اگر پکتی به مقصد A به دست X برسد، آن را برای Y ارسال می کند و Y دوباره آن را برای X ارسال می کند و این عمل همينطور ادامه پيدا کرده و Loop در مسیریابی رخ ميدهد.

در اینجا قانونی مطرح می شود که : اگر آپديتی از طريق يک اينترفيس ارسال شود، نبايد شامل مسيرهايی باشد که از طريق دريافت پيام آپديتی از روي همان اينترفيس، فرا گرفته شده باشند. به این قانون يک خطی Simple Split Horizon گفته می شود. پس Simple Split Horizon با سرکوب مسيرها از بروز loop جلوگيری ميکند.

ادامه خواندن “سفر به اعماق پروتکل های مسیریابی: Distance Vector ها (۲)”

همخوان کنید

سلام به تمام مهندسين شبکه ی فارسی زبان در سراسر دنيا، من اين افتخار رو پيدا کردم که در وبلاگی بنويسم که هميشه با شوق مطالبش رو ميخوندم و هميشه صحبت کردن با صاحب اين وبلاگ جز بزرگترين آرزوهام بوده.
به پاس اعتماد آقای مهندس مقدس نسبت به من و اين که اين فرصت رو در اختیار من گذاشتند که در وبلاگشون بنويسم، از ايشون صميمانه سپاسگزارم و اميدوارم بتونم در جهت کمک به امر آموزش به زبان فارسی و شرح مسايلی که شايد خيلی کم مطلبی به زبان فارسی راجع به اون ها پيدا بشه بتونم قدم مثبتی بردارم.

تقريبا کل ديروز و داشتم در رابطه با اين فکر مي کردم که نقطه ی شروع مباحثم چی می تونه باشه، نهايتا ياد چند ماه پيش افتادم که تصميم گرفتم پروتکل های مسيريابی رو خيلي جزيی بررسی کنم. تو شروع اين راه فهميدم اگر ميخوام رفتار يک پروتکل مسيريابی رو خوب درک کنم بايد هرچی که تا اون لحظه ياد گرفتم رو بذارم کنار و دوباره شروع کنم به يادگيری. من باید تمام پیش فرض ها رو فراموش میکردم و از صفر شروع میکردم. فهميدم تو اين راه مدام ذهنم بايد بپرسه چرا؟ چطور؟ و اين که پشت هر مساله ی سختي يک مفهوم خيلی ساده بوده که فراموش شده، پس بايد از اول با همون مفاهيم ساده که خيلی بهشون اهميت نمی دادم کارم رو شروع کنم.

تصميم بر اين هست که اون چه دارم تو اين مسير از اول فرا ميگيرم با شما به اشتراک بذارم. اما قبل از رفتن سراغ يک پروتکل مسيريابی مشخص و بررسی نحوه ی عملکرد حقيقی يک پروتکل، شروع داستان سفرم رو قصد دارم با همون مفاهيم ساده ولی خيلی مهم که به فراموشی سپرده ميشن شروع کنم يعنی: بررسی عملکرد دو دسته ی کلی Distance Vector ها و Link State ها! هميشه داشتن اطلاعات در رابطه با منشا يک موضوع، ديد بازتری به آدم در تحليل اون موضوع خواهد داد (البته به نظر من 🙂 )
برای همين قسمت اول “سفر به اعماق پروتکل های مسيريابی” رو به بررسی رفتار کلی Distance Vector ها اختصاص دادم.

ادامه خواندن “سفر به اعماق پروتکل های مسیریابی: Distance Vector ها (۱)”

همخوان کنید