در نوشته ها و گفته های متعدد در رابطه با IPv6 با این عبارت روبه رو می شویم که:
IPv6 عملکرد بهتری نسبت به IPv4 دارد.
و گاهی در پی این عبارت دلایلی نیز آورده می شود. اما چه میزان این مطلب و دلایلی که در پی آن به عنوان مواردی برای بهبود عملکرد IPv6 مطرح می شوند، صحت دارند؟ بیان بسیاری از این دلایل شاید تنها در وجهه‌ی عمومی و همراه ساختن عموم جامعه در حرکت به سمت استفاده از IPv6 قانع‌کننده و مقبول باشند اما از لحاظ فنی این انتظار وجود دارد که یک کارشناس حوزه‌ی اینترنت، توانایی استدلال در رد یا قبول هر یک از دلایلی که در پی این عبارت مطرح می شوند را داشته باشد. در این مقاله قصد داریم تا نگاهی فنی تر به این دلایل داشته باشیم.
***
در IPv6 انجام تغییراتی در ساختار و قالب این پروتکل سبب ایجاد بهبود کارایی آن در برخی موارد گشته که عبارتند از:
1- فضای آدرس دهی بسیار بزرگتر
اولین مزیتی که برای IPv6 بیان می شود آن است که IPv6 فضای آدرس دهی بزرگتری نسبت به IPv4 داشته و به همین دلیل می تواند تعداد آدرس های بیشتری را فراهم آورد. بله این عبارت درست است! IPv6 به دلیل 128 بیتی بودن قادر است تقریبا 3.4*10^38 آدرس ممکن را فراهم کند که با گسترش شبکه ها و افزایش دستگاه هایی که توانایی اتصال به اینترنت را دارند، این مقدار آدرس IP تا مدت های زیادی جوابگوی نیازها خواهد بود. اما این موضوع چه ارتباطی با بهبود عملکرد IPv6 دارد؟
تصور کنید آنقدر آدرس IP وجود دارد که هر دستگاه می تواند Public IP (آدرس عمومی اینترنی) متعلق به خود را داشته باشد. دقت کنید که گفته شد آدرس Public IP. بله دقیقا منظور آدرس های IP ای هستند که در دنیای اینترنت قابل مسیریابی می باشند. به نظر شما زمانی که هر دستگاه بتواند یک آدرس Public IP مخصوص به خود داشته باشد و خود به صورت مستقیم به اینترنت متصل گردد، چه مزیتی وجود خواهد داشت؟
برای رسیدن به جواب این سوال، به چندین سال قبل، زمانی که برای اولین بار احساس شد که آدرس های عمومیِ IPv4 رو به اتمام هستند، باز می گردیم. در آن زمان اولین راهکاری که برای نجات IPv4 از این اوضاع مطرح شد، راهکاری به اسم Network Address Translation یا همان NAT بود.
عملی که این راهکار انجام می داد آن بود که دستگاه‌هایی که در داخل یک ساختار (مثلا دستگاه های داخل یک سازمان یا دستگاه های داخل خانه و یا …) قرار داشتند، برای آن که بتوانند با هم ارتباط برقرار نمایند، از آدرس هایی استفاده می کردند معروف به Private IPv4 (RFC1918) که این آدرس ها در اینترنت قابل مسیریابی نبودند و اگر قرار بود این دستگاه ها به اینترنت متصل شوند و با سایر دستگاه ها در دنیای اینترنت ارتباط داشته باشند، Private IP آن ها توسط gateway آن ساختار (مثلا مودم یا روتر) به یک Public IP ترجمه می شد. به این ترتیب دیگر نیازی نبود که همه‌ی دستگاه های درون یک ساختار یک IP آدرس Public مجزا و مخصوص به خود داشته باشند، بلکه کافی بود به کل ساختاری که دستگاه ها در آن قرار داشتند تنها یک آدرس عمومی IPv4 تعلق گیرد و هر دستگاهی که قصد برقراری ارتباط با اینترنت را داشت، آدرس Private آن به آدرس Public اختصاص یافته به ساختار ترجمه می گشت. ادامه خواندن “زوایای پنهان عملکرد IPv6؛ مزایا و تصورات اشتباه”
