وقتی صحبت از دیتاسنترها میشه، همه یاد یک سالن بزرگ پر از رک میوفتن و کلی سرور و حجم عظیمی از داده که تو این سرورا ذخیره شده، کانفیگای پیچیده، تجهیزات خاص و … اما، کم تر ذهن افراد به سمتی میره که مساله ی مهم تر در پشت تمام این موارد، تامین انرژی این تجهیزات و از سوی دیگه آلودگی های زیست محیطی هست که ایجاد میشه.
بر طبق تحقیقی که IEEE در سال 2016 منتشر کرد، دیتاسنترهای فعلی در دنیا، 3 درصد از برق مصرفی کل دنیا رو مصرف می کنن و حدود 200 میلیون تن کربن دی اکسید تولید می کنند. مصرف انرژی بیشتر مساوی هست با هزینه های بیشتر و از سوی دیگه آلودگی بیشتر.
در سال 2014، گوگل در روشی مبتکرانه تونست 15 درصد از برق مصرفیش رو کاهش بده و از این طریق بتونه برای چندین سال آینده، صدها میلیون دلار صرفه جویی کنه.
اما روش مبتکرانه ی گوگل چی بود که این ارمغان رو براش حاصل کرد؟ در دنیایی که مصرف انرژی به مهم ترین مساله تبدیل شده و حرکت به سمت استفاده از تکنولوژی های سبز (تکنولوژی های سازگار با محیط زیست) در حال افزایش هست، دیتاسنترها که سهم تقریبا زیادی در این مصرف دارن چطور میتونن به سمتی حرکت کنن که مصرف انرژی رو کاهش بدن؟
در مطلب زیر سعی شده تا با نگرشی جدید به این مساله پرداخته بشه 🙂
